Wiesław Cisek. Chłopak z Albigowej, wychowanek Resovii, grał z Domarskim i Bońkiem

Meczów w reprezentacji uzbierał 12. Najmilej wspomina potyczkę z Rumunią w Izraelu (2:2, 1988 rok). Wszedł w 30. minucie.

- Przegrywaliśmy 0:2, trafiłem dwa razy, więc było się z czego cieszyć. Wszystkie mecze w kadrze zaliczyłem u trenera Wojciecha Łazarka, który miał ciekawą, wesołą osobowość - wspomina wychowanek Resovii.

Zdarzył się też mecz, po którym bał się wychodzić na ulicę. Mowa o „słynnym” 0:9 Widzewa Łódź w rewanżowym, pucharowym starciu z Eintrachtem Frankfurt (w Łodzi było 2:2).

[cyt-]Żartowano, że 09 to kierunkowy do Łodzi. Na szczęście zaraz graliśmy z Legią. Janusz Wójcik, trener „wojskowych”, łaskawie, pół żartem - pół serio, zaproponował nam remis. Powiedzieliśmy: „Takiego!”. Wygraliśmy i kibice z czasem odpuścili nam blamaż z Niemiec [/cyt]
- uśmiecha się nasz rozmówca.

Który chłopak zaczyna dziś treningi w wieku 15 lat? Żaden. A nawet jeśli, nie ma już szans, by zaistnieć w futbolu. Wiesław Cisek załapał się jednak na poważne granie.

W podstawówce w Albigowej wuefu uczył Wiesław Materna, były resoviak. Suszył głowę swemu uczniowi i ten, już po skończeniu szkoły (1978), zameldował się w klubie przy ulicy Wyspiańskiego.

- Poszedłem z dwoma kolegami. Trener Ludera kręcił nosem, mówił, że już po zapisach, ale kazał nam wydać sprzęt. Mieliśmy rozegrać gierkę z trzema trenującymi chłopakami. Nie daliśmy im szans i wyszło tak, że nas przyjął, a tamtych odprawił

- uśmiecha się Cisek.

W pierwszej ekipie „pasiaków” trafił pod skrzydła trenera Ryszarda Latawca. Grał w ataku, a podpatrywał nie byle kogo, bo samego Jana Domarskiego, który w drugoligowej Resovii kończył karierę.

- Byłem młody, zapatrzony w rutyniarzy, nie mówiąc o takiej sławie, jak pan Jan - zaznacza Cisek.

Gdy został wicekrólem strzelców drugiej ligi, wzięły go na celowniki kluby z ekstraklasy. Marzyła mu się Wisła Kraków, klub milicyjny, czyli taki, w którym mógłby odbyć służbę wojskową. Do Albigowej przyjeżdżał Ludwik Sobolewski, słynny prezes Widzewa Łódź, biorąc ze sobą dla efektu Włodzimierza Smolarka.

W 1984 roku do gry weszła jednak Legia Warszawa, która jeśli w tamtych czasach zagięła parol na piłkarza w wieku poborowym, to zwykle zmuszała go do zaszczytnej służby. Cisek przez pewien czas odkładał na bok wezwania z WKU, ale panowie z WSW wiedzieli, gdzie najłatwiej dopaść opornego zawodnika.

- Uparł się na mnie Jerzy Kopa, trener Legii. Podczas treningu Resovii na boisko wparowało dwóch żołnierzy i podstawili mi pod nos bilet do wojska. Chłopaki wołali: „nie podpisuj”, ale nie było zmiłuj

-wspomina Cisek.

Niby trafił w kamasze, ale pobytu w koszarach czy poligonu nie doświadczył. Skończyło się na przysiędze. Złożonej wprawdzie w mundurze, ale w... klubie, przed pułkownikiem, szefem klubu.

- Dostałem kawalerkę. Mieszkałem przy hotelu Forum, w centrum miasta. Nikt nie kazał mi się meldować w jednostce. Nie było źle - zapewnia.

Debiutował w 1984 roku w wyjazdowym starciu z Motorem Lublin (1:0). Za kolegów z boiska miał m.in. Jacka Kazimierskiego, Stefana Majewskiego, Andrzeja Buncola, medalistów z hiszpańskiego mundialu.

Klub był wojskowy, jednak w szatni, choć młodzi znali swoje miejsce, „fali” nie stosowano. Chłopak z Albigowej znalazł się na piłkarskich salonach, ale sodówka go ominęła. Nie trwonił czasu ani pieniędzy.

Do 30. roku właściwie nie piłem alkoholu. Raz w Resovii, gdy jako młokos zacząłem strzelać gole, po treningu usłyszałem od starszyzny, że dziś do szkoły nie pójdę. Pojechaliśmy gdzieś na mieszkanie. „Sponiewierali” mnie mocno, dwa dni zdychałem. Po wszystkim usłyszałem: „jesteś nasz” i nikt mnie już nie namawiał do złego

wspomina pan Wiesław

W Legii grał równo rok. Na jego los wpłynął Dariusz Dziekanowski. Widzew w 1983 roku kupił „cudowne dziecko” warszawskiej piłki za rekordowe wtedy 21 milionów złotych, ale „Dziekanowi” nie służyło łódzkie powietrze i w 1985 roku wylądował wreszcie na Łazienkowskiej (tam znajdował się stadion Legii - przyp. aut.).

- Prezes Sobolewski wynegocjował, że w ramach rozliczeń mam przenieść się do Widzewa - wyjaśnia nasz rozmówca. - W Łodzi dostałem trzypokojowe mieszkanie. Wtedy to było coś. Tym bardziej dla świeżego żonkosia - mówi Cisek, który żony nie szukał daleko. - Chodziliśmy w podstawówce do jednej klasy. Lucyna skończyła farmację, znalazła pracę, dobrze się nam żyło w Łodzi.

Widzew nie był wtedy taką potęgą, jak kilka lat wcześniej, gdy w Pucharze Europy ogrywał Liverpool, ale ciągle się liczył. Wychowanek Resovii spotkał w zespole tak uznanych piłkarzy jak: Wójcicki, Surlit, Wraga, Myśliński czy Dziuba.

Grał jako napastnik, ale do czasu. Orest Lenczyk, trener rodem z Sanoka, najpierw przesunął go do pomocy, potem na boczną obronę.

- Byłem szybki, wytrzymały, mogłem cały mecz zasuwać wzdłuż bocznej linii boiska. Odnalazłem się na tej pozycji i wpadłem w oko Wojciechowi Łazarkowi, trenerowi reprezentacji

-mówi były widzewiak.

Z występów w kadrze, oprócz wspomnianego meczu z Rumunią, dobrze zapamiętał potyczkę z Irlandią Północną w Belfaście (1:1, 1988), w której po raz ostatni w kadrze narodowej wystąpił Zbigniew Boniek. - Byłem w drużynie jedyny z Widzewa, więc Zbyszek uciął sobie ze mną pogawędkę i wypytywał, co tam słychać w Łodzi - wspomina Cisek.

Ostatni mecz w biało-czerwonej koszulce zagrał w sierpniu 1988 roku z Bułgarią (3:2). W Widzewie występował do jesieni 1993 roku. Mógł dłużej, ale nie pozwolił na to Andrzej Grajewski, szef klubu.

W meczu z Polonią Warszawa, przy wyniku 1:0, rywal wjechał mi w udo. Z potężnym bólem zszedłem z boiska. Na drugi dzień dowiedziałem, się, że ja i kilku graczy zostaliśmy odsunięci od zespołu, bo prezes uznał, że starszyzna handluje meczami. Powiem jedno: gdybym wiedział, że jakiś mecz jest ustawiony, nigdy nie wyszedłbym do gry

zapewnia Cisek.

Los chciał, że piłkarz obrał kurs tam, gdzie szef Widzewa robił interesy.

- Pomógł mi Jerzy Kopa, który zajmował się menedżerką. Zadzwonił, powiedział, że jest fajne miasteczko na północy Niemiec, z dużą ilością Polaków. Tak trafiłem do Oldenburga

- mówi wychowanek Resovii.

Klub był skromny, trzecioligowy, ale marka silna. Cisek zarabiał lepiej niż w polskiej ekstraklasie, a wypłata docierała zawsze na czas.

- Trafiłem tam z Eugeniuszem Ptakiem z Zagłębia Lubin. Drugim trenerem był Krzysiu Zając z GKS-u Katowice. W zespole grali bracia Janiakowie, Darek Szubert z Pogoni. Był czas, że w pierwszym składzie wychodziło pięciu Polaków - wspomina Cisek, który za partnerów miał też Hansa Joerga Butta, później bramkarza Bayernu Monachium, i ponad 40-letniego Mirko Votawę, byłego gracza Atletico Madryt i Werderu Brema.

Dwa i pół roku po pojawieniu się Ciska Oldenburg awansował do drugiej Bundesligi. W barażu, w pierwszym, wyjazdowym spotkaniu z TeBe Berlin (1:1), były resoviak strzelił wyrównującego gola. W rewanżu Oldenburg wygrał 2:1, po dogrywce.

Rywal miał bardziej uznanych graczy. Sędziował słynny Markus Merk. Gwizdnął karnego dla rywali. Piłka wpadła do bramki, ale sędzia zarządził powtórkę, był słupek i na koniec kibice świętowali drugi w historii klubu awans do drugiej ligi

opowiada bohater tekstu.

W wyższej klasie potrzebny był ktoś konkretny do pomocy. Oldenburg wykosztował się i sprowadził Jana Urbana. Niestety, ten nie był w stanie wypełnić swej misji.

- W czasie meczu dostał łokciem, doszło do złamania szczęki i Janek wypadł z gry. Spadliśmy z powrotem do trzeciej ligi - mówi Cisek, który w Niemczech spędził blisko 8 lat.

W Niemczech było fajnie, ale nigdy nie myślał, by zakotwiczyć tam na stałe. Już w trakcie gry zbudował dom w Albigowej. Po powrocie do Polski pokopał jeszcze piłkę w Sawie Sonina, a potem poświęcił czas Arce Albigowa, gdzie w pewnym momencie pełnił rolę piłkarza, trenera i prezesa. 2 stycznia br. Wiesławowi Ciskowi stuknęło 60 wiosen. Po kontuzji pachwiny, której nabawił się na nartach, nie bardzo może już pograć w piłkę. Pozostaje rola kibica.

- Oglądam każdy mecz reprezentacji. Druga ulubiona dyscyplina to skoki narciarskie. Co poza tym? Wreszcie doczekałem się wnuków. Są wielką radością dla dziadka

- uśmiecha się pan Wiesław.